makedonija

Не се мешав во приватниот живот на Тоше
Имаше една љубов од тинејџерските денови и често се среќаваше со неа особено кога беше незадоволен, вели Петровиќ. Таа се' уште стои крај прозорецот за да види дали гори светлото во собата на Тоше. И се случува да го сврти неговиот телефонски број за да го праша дали е гладен или за да му каже нешто што ќе го насмее. Не верува дека некогаш ќе се помири со фактот оти го нема. Во последното продолжение од ексклузивното интервју за „Дневник“ Лилјана Петровиќ зборува за приватниот живот на Тоше - за љубовта, тагата, радоста и за малите нешта што го правеле среќен. Што најмногу го правеше среќен? - Да го промовира македонското име. На промоциите во другите земји настојувавме да се служат македонски јадења. Не постои македонска амбасада што не ја поканивме да гостува на сите случувања поврзани со неговата кариера. Кога беше среќен, ме гушкаше толку силно што потоа ме болеше вратот. Понекогаш му служев како боксерска вреќа. Кога ќе му речев дека еден ден со неговиот кунг-фу ќе ми ја скине главата, се смееше и велеше дека никогаш нема да го направи тоа. Какви желби имаше?- Тоше го правеа среќен мали нешта. Не беше многу среќен што има стан или куќа. Беше среќен кога во продавница ќе купиме ситница. Не патеше за луксуз, дури и куќата не ја среди до крај. Го исполнуваше кога ќе купи семплови и делови за музичкото студио или гитари. Обожаваше мобилни телефони, најголема страст му беа автомобилите, но не како престиж. Во нив, едноставно, беше вљубен. Исто така и во моторите. Тешко се справував во тој поглед, ми беше страв и не сакав да ги вози. Сепак, беше едноставен и скромен човек, со голема љубов во себе. Така беше воспитуван. Љубовта што му ја даваше на семејството и тоа нему е поголема од љубовта што може да се собере во цела Македонија! Колку бевте блиски со неговото семејство?- Тоше го раздвои приватниот од професионалниот живот. Никогаш не дискутираше со мене за семејството, ниту со нив за мене. Мислам дека таа рамнотежа му беше правилна. Неговото семејство го почитував многу. Тоа се забележуваше на сите концерти и промоции, каде што беа наши гости. Никогаш не почувствував дека се мешаат во мојот и во професионалниот живот на Тоше. Тој беше момче што не сака наредби. Живееше во семејство во кое секогаш се' се решавало со љубов. Еднаш му реков: „Прави што сакаш, не си нормален“. Толку се навреди што бараше да му се извинам. Не сакаше никој да подига тон спрема него. Ако му се обратевте со висок тон, тоа беше исто како да сте му удриле шлаканица. Кога бев нервозна, ми викаше да не му пренесувам негативна енергија. Само љубовта ја признаваше, се' друго за него не беше вистинско.*Во какви односи сте сега со семејството Проески? - Губењето на чедото не може да се прежали. Не знам човек што би има нешто да им каже. Јас контактирам со неговиот зет Славен, со сестра му Дори и со вујкото. Но, мислам дека треба да ги оставиме сами во тагата. Не можам да им го заменам. Ноќта пред погребот бев во нивната куќа, но не издржав ни еден час, ми беше толку лошо што заминав во хотел. На поменот од девет дена исто така бев во нивниот дом. Не почувствував никаков отпор, ниту можам да речам дека кој било од неговото семејство некогаш ми кажал лош збор. А нема ни да се случи тоа. Дали бевте толку блиски за да Ви се доверува и за својот љубовен живот? - Ги користевме ноќните патувања за многу интересни теми - за религија, за суштината на животот, за тоа што не' прави среќни. Првите две години живеевме во ист стан и се среќавав со неговите девојки, кои најчесто ги нарекуваше пријателки. Бев сведок на ситуации што не ме правеа среќна. Тие ме прашуваа кај бил, што правел. Не можев да се носам со тоа и се договоривме пријателките да ги држи подалеку од мене, а и мене од нив. Кога ќе ја најде вистинската љубов на својот живот да ми каже. И, дали Ви кажа? - За таква љубов, не. Имаше една од тинејџерските денови. Долга врска која, поради обврските на Тоше, на моменти паѓаше во криза. Често се среќаваше со неа, особено кога беше незадоволен. Каков беше Вашиот однос со Андријана Будимир? - Андријана се појави во животот на Тоше во 2002 година. По една бурна година ја прекинаа врската, но не прашав зошто. Потоа, таа замина за Загреб, па ја видов уште еднаш-двапати. Од неколку телефонски разговори на Тоше со неа сфатив дека таа својата лутина ја насочува кон мене. Кога се врати во животот на Тоше, знаејќи го нејзиниот бес кон мене, решив да не се зближувам со неа. Беше дел од приватниот живот на Тоше. Тој во ниеден момент не ми рече дека има планови со неа и дека таа е неговата најголема љубов. Велеше дека ќе и' се посвети на кариерата во Англија, а потоа ќе размислува за семејство. Немам намера, а не би требало ни таа, да градам имиџ и кариера на сметка на Тоше. Имам право да ги зачувам приватноста и довербата, а и таа својата интимност.

Сметаат дека бевте многу посесивна кон Тоше? - Можеби бев, зашто му требаше заштита. Беше предобар за да каже не. Ако требаше да се појави некаде, тоа го правеше и по цена на своето здравје. Се' потешко му паѓаа обврските, секогаш бараше поддршка од мене и, ако ја добиеше, му беше полесно. Во последно време го штитев многу и бев посесивна, не сакав да го исцрпуваат. Никој немаше разбирање за него, а тој на сите им удоволуваше. Се трудев притисокот врз него да го сведам на минимум и да ги преземам сите одговорности. Моравте ли толку да патувате, да бидете активни? - Ме чуди што музичките новинари не знаат дека од ѕвездите од негов калибар во поранешна Југославија, тој имаше најмалку концерти и настапи. Сакаше кариера и работеше на неа. Патувавме на промоции на албуми, да снимаме песни или да настапуваме на хуманитарни акции. Затоа велам дека медиумите не ја знаеја неговата големина. Летово два месеца беше во Крушево. Беше и во Израел, и среќна сум што му се исполни неговата желба. Бидејќи јас сум била четири пати, мојот билет и' го дадов на Будимир. Се промени ли откако се врати од Израел? - Беше незадоволен што не бев, зашто сакал да му одговорам на многу прашања за таа земја. Да, почувствував голема промена откако се врати. Беше посериозен и помолчелив, постојано ме прашуваше: „Ме сакаш ли?“. Пред да тргнеме во Австралија ми рече: „Каков верник сум ако се плашам од авиони? Тоа значи дека се плашам од смртта“. Тогаш беше опуштен, можевме да се шегуваме и првпат ми рече: „Лилја го совладав стравот, не се плашам од ништо!“. Се соочивте ли со неговата смрт? - Многу често гледам преку прозорец дали му гори светлото во собата. Ми се случува да го свртам неговиот телефонски број да го прашам дали е гладен или да му кажам смешка. Не знам дали некогаш ќе се помирам дека го нема. Што помислувате кога ги гледате неговите фотографии, кои во Вашиот дом ги има во секој агол?- Разговарам со него и најчесто му велам: „Која е мојата мисија, која е казната што останав по тебе. Зошто не ме зеде за да не го доживувам сево ова?“. Ќе останете ли поврзани со делото на Тоше по неговата смрт? - Нема да му свртам грб на неговото семејство. Ќе бидам покрај нив секогаш кога ќе почувствуваат потреба од моја помош. Најголема желба на Тоше беше да се појави англискиот албум и верувам дека таа ќе се оствари. Ако побараат помош, ќе помогнам од заднина, зашто никогаш не сум се ставала во прв план. „Фајнал кат“ се одрече од сите дела на Тоше кога новата фирма го презеде да му гради кариера во Англија и не ми е жал за тоа, напротив. Што понатаму, со што ќе се занимавате? - Имам 50 години и, пред се', сакам да и' се вратам на духовноста. Да се преиспитам себеси и да ја вратам сета добрина што ја потиснував. Не размислувам за иднината, таа ќе дојде сама. Знам дека ќе останам во Македонија, зашто тука имам многу пријатели. Сум им помогнала на многу луѓе и ќе и' се посветам на хуманитарната дејност.

* * * * * *

Što posljednje pamtite prije trenutka sudara?Toše je spavao na spuštenom sjedištu suvozača, a ja sam iza njega ležala bočno, s njegovom kožnom jaknom pod glavom। Naime, naš vozač, Georgije Georgijevski, odnosno Tošin prijatelj Đole, izuzetno je krupan, pa iza njegova sjedala nije bilo mjesta। Trudila sam se samo da drijemam kako u kočenjima ne bih Tošu nogom udarila u glavu। Sa sigurnošću mogu kazati da Đole nije nervozno vozio jer bih se sigurno stalno budila। Bila je to izuzetno mirna vožnja. Tada sam zaspala i sljedeće čega se sjećam bio je udar. Šta se dalje događalo?Od tog trenutka imala sam osjećaj da se vrtim, kao na ringišpilu. Osjetila sam još jedan udar. Nisam uopće bila svjesna što se događa, pamtim samo da mi je bilo mučno, kao da ću povraćati. Kad smo treći put udarili, i zaustavili se, podigla sam se i ugledala da Toše i dalje leži. Istrčala sam van i tek tada vidjela u kakvom stanju je auto. Uhvatila sam Tošu za ruku, bila je topla, i počela sam gurati lim misleći da mu je pritisnuo rame. Provukla sam ruku ispod da mu opipam glavu. Kad sam je izvukla, na njoj je bilo samo malo krvi, pa sam bila uvjerena da nije jako ozlijeđen. Sjećam se da sam trčala bosa, jer su me komadići slomljenog stakla, boli po tabanima. Mahala sam automobilima da stanu, no oni su jurili pored nas nevjerovatno brzo, a dijelovi otpali s našeg tuarega počeli su me udarati. Došla sam do Đoletove strane i počela lupati po staklu da ga probudim, jer sam čula kako u polusvjesnom stanju mumlja. Neka mi Bog oprosti zbog onoga što sam tada uradila, bilo je to jače od mene: otvorila sam njegova vrata i počela ga cimati. On se donekle osvijestio, a ja sam ga počela izvlačiti da mi pomogne da izvučemo Tošu. Shvatila sam da uopće nije ničega svjestan, pa sam ga gurnula natrag u auto. Primjetila sam u daljini kamion i neki auto iza njega. Mislila sam da su stali da nam pomognu i počela im mahati da dođu. Ponovo sam ušla u auto i probala gurati lim nad Tošom. Kad sam shvatila da rukama ne mogu ništa napraviti, obula sam se i pokušala nogama. Opet sam izišla iz auta i tada su se već počeli skupljati ljudi. Molila sam ih da izvuku Tošu. I pokušavali su, vjerovatno samo da me smire, jer kad sada analiziram situaciju, shvaćam da su se čudno ponašali. Vikala sam "izvucite mi dijete" što su neki protumačili da sam mu majka. Došla je policija i hitna pomoć, a doktorica me odvela u kola gdje su me ogrnuli dekom, jer sam se tresla, i odveli u bolnicu u Novoj Gradiški. Držala sam se za rebra i teško disala, ali nisam se dala na rengnen dok ne dođe Toše. Pitala sam je li on dobro, a oni su kimali i govorili da će mi dati injekciju protiv bolova. Nakon druge injekcije bilo mi je jasno da nešto nije u redu. Pitali su me želim li nekon nazvati, a ja sam se sjetila samo broja moje suradnice Simone. Sestra me uvela u jednu sobu, dala mi kavu i cigaretu te nazvala Simonu. Rekla joj je da smo imali nesreću, da smo vozač i ja lakše ozlijeđeni, a Simona je tada vjerovatno pitala za Tošu, na što joj je sestra rekla: "Na žalost, Toše nije preživio." Što je bilo kad ste stigli u Kruševo?Tamo smo stigli oko tri ujutro, sat i pol poslije Toše. Otišli smo direktno k njegovima: žalovanje je pripremljeno u stanu njegovih roditelja u visokom prizemlju. Ušla sam u polusvjesnom stanju: roditelji su plakali, kao i svi ostali. Jedna je Tošina rođakinja ustala da bih ja sjela, no znala sam ako to napravim da ću pasti sa stolca, jer su me cijelo vrijeme pridržavali. Bila sam tako petnaestak minuta, a kad sam počela gubiti svijest, odnijeli su me u hotel da skupim snagu za dan koji slijedi.Jeste li uvijek putovali noću? Tko je obično vozio?Neki misle da sam bila posesivna, no Toše nije volio da nas vozi profesionalni vozač. Uz njega se nije mogao opustiti, pričati... Njegov bioritam bio je takav da bi zaspao između tri i četiri ujutro, a budio se u podne ili jedan sat. Zato smo običavali krenuti na put oko 23 sata: on bi vozio do pola tri ujutro, tada bih ja preuzela volan, a on bi stavio slušalice i uz glazbu zaspao te se budio kad bi stigli pred hotel. Nakon koncerta uvijek se želio vratiti doma, jer ne bi mogao zaspati: bio je pod takvim adrenalinom kao da je popio desetak red bullova. Bio je odličan vozač, kao i ja, pa smo najviše povjerenja imali jedno u drugo. Nikome nije volio prepuštati volan svog džipa, osim meni, kasnije i Đoletu. Priča se da ste Toši bili kao druga majka.Toše je postao središte mog života, obožavala sam ga, on mi je bio jako privržen. Nije mi propuštao reći: "Jako sam sretan što te imam." A neizmjerno je volio svoju obitelj. Zbog ljubavi prema svojoj majci nikad u pet i pol godina našeg poznanstva nije u javnosti rekao da sam mu ja druga majka. To je učinio tek posljednjih mjesec dana da me zaštiti, kao da je predosjećao da će mu se nešto dogoditi. Po mnogo znakova dalo se to zaključiti. Jako se promijenio od povratka iz Izraela u srpnju. Inače se bojao putovati avionom, a za našeg posljednjeg leta, 26. rujna, više ga nije bilo strah. Maštao je da će blizu Kruševa kupiti zemlju i podići dvije brvnare, za mene i za njega, da me čuva kad ostarim. Zezali smo se da će morati imati mnogo djece kako bi me mogli čuvati. Računao je: "U četiri godine postat ću popularan u cijelom svijetu. Tad ću imati 31 godinu, onda ću se oženiti, taman kad te bude trebalo čuvati."Toše je prije dva mjeseca zamolio Miroslava Rusa da mu napiše pjesmu o Kruševu. Rus nam ju je pročitao prije promocije "Igre bez granica", a ja sam povikala da to ne želim čuti. Kad Tošini roditelji to odobre, javnost će vidjeti kako je ta pjesma bila jezivo proročanska.Kakvi su vam planovi s njegovim pjesmama?Bit ću uporna s nastojanjima da se njegove pjesme objave, da posthumno napravi svjetsku karijeru. Spominju se i holivudski filmovi. Dugo se takvo nešto nije dogodilo s nekim pjevačem iz tako male zemlje. Sve ovisi od Tošine obitelji, o tome će oni odlučiti, a ja ću poštovati njihovu želju. Zašto ste i vi žalovali 40 dana?Nemam religiju, nego vjeru: vjerujem da duh koji je napustio tijelo devet dana nije svjestan šta se dogodilo. Od devetog do 40. dana suočava se s odvajanjem od materijalnog svijeta i voljenih ljudi. Obitelj se u tih 40. dana odriče svake zabave, kuću kadi tamjanom, a jedući slatko duši daje do znanja da život obitelji koju je ostavila nije samo gorčina. Jučer je Tošina duša otišla na razinu kojoj pripada, a vjerujem da je to jako visoko. Na sedmoj razini je čista energija, Bog, a ja mislim da je Toše odmah ispod, na šestom nivou, s anđelima.